پرخوری عصبی یک بیماری جدی روانی و اختلال در خوردن است. بدون درمان، می تواند برای زندگی فرد تهدید کننده باشد.
فرد مبتلا به پرخوری عصبی در دوره های کوتاه مدت مقادیر زیادی غذا می خورد، سپس سعی می کند برای مثال با ورزش بیش از حد، روزه گرفتن یا پاکسازی جبران کند. پاکسازی میتواند شامل استفراغ یا استفاده از داروهای اسهال یا ادرار آور باشد.
آمارها نشان می دهد که پرخوری عصبی 1٪ از زنان و 0.1٪ از مردان را تحت تأثیر قرار می دهد. به طور متوسط ، در اواخر نوجوانی یا اوایل 20 سالگی فرد ایجاد می شود، اما می تواند در هر زمان دیگری نیز رخ دهد.
در این مقاله از وب سایت پزشک لاین، در مورد عوارض، روش های درمان، منابع بهبودی و موارد دیگر اطلاعاتی ارائه خواهد شد. اگر نیاز به مشاوره آنلاین پزشکی دارید، میتوانید از متخصصین مجرب اعصاب و روان پزشک لاین همین الان مشاوره دریافت کنید.
پرخوری عصبی چیست؟
این وضعیت دو علامت اصلی دارد. اولین مورد شامل خوردن معمول مقدار زیادی غذا در دوره های کوتاه مدت که معمولاً در بازه های 2 ساعته است.
این حالت را گاهی سیری ناپذیری می نامند و در این دوره ها ممکن است فرد احساس کند قادر به قطع غذا نیست.
دومین علامت شامل برداشتن گام هایی برای جبران پرخوری ، مانند پاکسازی ، روزه داری یا ورزش زیاد است.
علائم پرخوری عصبی
افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً دارای شاخص توده بدنی سالم (BMI) هستند. این می تواند تشخیص اینکه فردی به پرخوری عصبی مبتلا است یا نه را دشوار کند.
افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است نگران افزایش وزن خود باشند و تغییرات خلقی و کناره گیری اجتماعی را تجربه کنند.
کمبودهای تغذیه ای، عدم تعادل شیمیایی و اثرات آن بر سیستم هضم می تواند منجر به علائم و نشانه های جسمی شود. اینها می توانند با گذشت زمان توسعه یافته و شامل موارد زیر باشند:
- ناخن های شکننده؛
- خشکی مو و پوست؛
- ضعف؛
- خستگی؛
- مشکلات دهان و دندان، به دلیل تأثیر اسید معده بر روی دندان ها؛
- قاعدگی نامنظم؛
- تورم غدد لنفاوی؛
- یبوست و سایر موارد مرتبط با روده؛
- گلودرد همراه با التهاب مداوم؛
- غدد بزاقی متورم در گردن و فک؛
- رفلکس اسید؛
- مشکلات کلیوی؛
- اسپاسم عضله؛
- استخوان هایی که به دلیل پوکی استخوان به راحتی شکست می شوند؛
- عدم تعادل الکترولیت ها، خطر حمله قلبی و سکته را افزایش می دهد؛
- مشکلات قلبی؛
- کم آبی شدید؛
- تشنج.
پرخوری عصبی غالباً یک مشکل بهداشت روانی دیگر مانند اضطراب یا افسردگی را با خود همراه می کند. بدون درمان، اینها نیز می توانند عوارض داشته باشند.
انجمن ملی اختلالات خوردن (NEDA) تعدادی از علائم را تشریح میکند که می تواند به شخص دیگری نشان دهد که یک فرد به بیماری پرخوری دارد. در اینجا برخی از آنها ذکر شده است:
- نگرانی بیش از حد در مورد کاهش وزن، رژیم گرفتن و کنترل غذا؛
- ناپدید شدن غذا؛
- وجود غذا در مکان های غیرمعمول؛
- علائم خوردن مخفیانه، مانند بسته بندی مواد غذایی خالی در زباله ها؛
- بازدید منظم از دستشویی درست بعد از غذا خوردن؛
- علائم استفراغ مکرر؛
- ترجیح می دهند به تنهایی غذا بخورند یا جلوی دیگران کم غذا میخورند؛
- تشریفات پیرامون غذا یا غذا خوردن، انتخاب هایی مانند جویدن زیاد یا فقط خوردن یک گروه غذایی؛
- ممکن است فرد از وجود مشکلی مطلع باشد اما احساس کند قادر نیست با کسی در مورد آن صحبت کند.
درمان پرخوری عصبی
درمان پرخوری ممکن است طولانی مدت باشد. این به سلامت روان و هرگونه مسئله اساسی سلامت جسمی فرد می پردازد. این روش شامل مشاوره تغذیه و گاها دارو است.
قبل از شروع، فرد باید تشخیص دهد که مشکل وجود دارد. هرچه درمان زودتر شروع شود، احتمال اینکه فرد دچار عوارض طولانی مدت شود کمتر است.
بسیاری از افراد از اختلالات خوردن بهبود می یابند. مهم است که آگاه باشید که بهبودی می تواند زمان بر باشد و چالش برانگیز باشد. حوادث استرس زای زندگی ممکن است عود مجدد ایجاد کند.
این درمان ها میتوانند شامل موارد زیر باشد:
مشاوره
درمان شناختی رفتاری، که گاهی CBT نیز نامیده می شود، می تواند به فرد کمک کند الگوهای تفکر را که منجر به عادات غذایی ناسالم می شود، شناسایی و رفع کند.
درمان درون شخصیتی، پرخوری را در دو دسته زمینه اجتماعی و زمینه فردی قرار می دهد و به موضوعات اساسی مانند غم و اندوه و درگیری های درون فرد اشاره میکند.
حمایت از طرف دوستان و خانواده می تواند نقشی کلیدی در دوران ریکاوری فرد داشته باشد، روش مادزلی یک روش درمانی است که متمرکز بر کمک اعضای خانواده در حمایت از عزیزان مبتلا است و بدین صورت عادات غذایی درستی را برای آنان به وجود بیاورد.
داروها
داروهای ضد افسردگی، روانپریشی و تثبیت کننده های خلقی میتوانند به درمان اختلالات خوردن و همچنین اضطراب و افسردگی کمک کنند.
سازمان غذا و دارو (FDA) فلوکستین (پروزاک) را به عنوان درمانی برای پرخوری عصبی تأیید کرده است، اما کارشناسان خواستار توسعه روشهای درمانی بیشتر هستند.
بستری شدن در بیمارستان
در بعضی موارد، ممکن است فرد نیاز به گذراندن وقت خود در بیمارستان داشته باشد. اگر عوارض جسمی پرخوری عصبی شدید شده باشد یا خطر آسیب به خود یا خودکشی وجود داشته باشد، این مورد لازم می باشد.
علت ها و عوامل خطر
پزشکان به طور دقیق مطمئن نیستند که چرا پرخوری ایجاد می شود دلایل آن ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، روانشناختی، اجتماعی و رفتاری ناشی شوند.
آنچه واضح است این است که پرخوری عصبی یک بیماری روانی است و رفتارهای فرد راهی برای کنار آمدن با استرس عاطفی است.
عوامل ژنتیکی
در انستیتوی ملی بهداشت روان طی آزمایش هایی متوجه شدند که به نظر می رسد اختلالات خوردن معمولا در همه اعضای یک خانواده دیده می شود، و این نشان می دهد عوامل ژنتیکی می توانند در این امر نقش داشته باشند.
عوامل بیولوژیکی
یک مطالعه در سال 2013 با استفاده از فناوری تصویربرداری مغز، تفاوت در واکنش مغز زنان مبتلا به پرخوری و زنان فاقد آن را به تصویر زنان لاغر نشان داد، نتایج حاکی از آن بود که پردازش مغزی مختلفی در بین افراد مبتلا به پرخونی وجود داشت.
همچنین، اختلالات خوردن غالباً در دوران بلوغ، زمان تغییرات عمده هورمونی و افزایش آگاهی از بدن، بروز می کند. یافته های یک مطالعه در سال 2007 نشان می دهد که تغییرات در هورمون های تخمدانی میتواند خطر ابتلا را افزایش دهد.
فاکتورهای محیطی
افرادی که مورد سو استفاده جنسی یا انتقاد از بدن یا عادات غذایی قرار گرفته اند ، احتمال بالاتری در ابتلا به پرخوری عصبی دارند.
سایر عوامل محیطی ممکن است شامل فشار اجتماعی برای دستیابی به برخی از هنجارهای جسمی باشد که غالباً غیر طبیعی و غیرواقعی هستند. همچنین، فشارهای ورزشی و سایر فعالیت ها نیز می توانند نقش داشته باشند، به ویژه مواردی که بر وزن تأکید دارند.
سایر شرایط
شرایط مرتبط با پرخوری عصبی شامل موارد زیر است:
- اختلالات شخصیتی؛
- اضطراب؛
- افسردگی؛
- اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD
- اختلال یا وسواس فکری عملی یا OCD
این شرایط ممکن است همزمان با اختلال خوردن یا قبل یا بعد از آن ایجاد شود همینطور ممکن است این عوامل در اثر پرخوری عصبی ایجاد شوند یا در ایجاد آن سهیم باشند.
تشخیص پرخوری عصبی
تشخیص به موقع می تواند شانس بهبودی کامل را افزایش دهد. این تشخیص ممکن است چالش برانگیز باشد زیرا BMI فرد میتواند در حدود طبیعی یا اضافه وزن باشد و همچنین ممکن است فرد مراقب باشد که عادات غذایی خود را پنهان کند.
اگر کسی به دنبال کمک پزشکی برای پرخوری عصبی باشد، پزشک احتمالاً:
- در مورد سلامت روحی و جسمی آنها سوال میکند
- سوابق پزشکی شخصی و خانوادگی آنها را در نظر می گیرد
- معاینه بدنی انجام می دهد
همچنین، آزمایش های تشخیصی می توانند سایر بیماری ها یا شرایط زمینه ای را رد کنند.
اگر پزشک شک کند که فرد دارای پرخوری عصبی است، ممکن است او را به یک متخصص بهداشت روان ارجاع دهد.
معیارهای تشخیصی
در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم، معیارهای تشخیصی ذکر شده است که پزشکان هنگام تعیین اینکه آیا یک فرد پرخوری دارد یا نه، استفاده می کنند.
برای دریافت تشخیص، فرد باید:
- دوره های مکرر پرخوری را تجربه کند که احساس کنند قادر به کنترل آن نیست و از استراتژی های جبرانی برای جلوگیری از افزایش وزن استفاده کند مانند استفراغ، روزه داری، ورزش بیش از حد، سو استفاده از تنقیه، دارو های اسهال و ادرار آور یا داروهای دیگر.
- طی 3 ماه گذشته حداقل هفته ای یک بار در حالت سیری ناپذیری و پاکسازی قرار گرفته باشد
- حس ارزشمندی خود را بیش از حد تحت تأثیر فرم بدن و وزن آنها قرار دارد، اصلاح کند
- بی اشتهایی عصبی نداشته باشد
توجه به این نکته مهم است که ممکن است فردی دچار اختلال در غذا خوردن باشد، حتی اگر این معیارها را نداشته باشد.
چشم انداز
با درمان، بسیاری از افراد از اختلالات خوردن بهبود می یابند. با این حال، بهبودی ممکن است ماهها یا سالها به طول انجامد و همینطور بازگشت این بیماری نیز معمول است.
برخی تحقیقات نشان می دهد که 55٪ افرادی که به دنبال درمان پرخوری عصبی بودند 5 سال بعد بهبود یافته بودند.
هرچه فرد زودتر به دنبال درمان برود، احتمال بهبودی وی و جلوگیری از عوارض آن بیشتر است. حمایت از جانب خانواده و دوستان نیز مهم است.
خلاصه
پرخوری عصبی نوعی اختلال در غذا خوردن و یک وضعیت بهداشت روان است که می تواند شدید باشد.
برای هر کسی که به پرخوری عصبی مبتلا باشد کمک در دسترس است. جستجوی درمان و پشتیبانی زود هنگام می تواند شانس بهبودی کامل و بدون عارضه را افزایش دهد.
